چه رسم جالبی است

                                   

محبتت را ميگذارند پای احتياج

صداقت را می گذارند پای سادگی

                                  

 سکوت را می گذارند پای نفهمی

نگرانيت را ميگذارند پای تنهايی

                                 

وفاداريت را ميگذارند پای بی کسی

و آنقدر تکرار می کنند که خودت باورت می شود که

تنـهــــــــــــــــــــــــــــــــايی

باران که می بارد تمام کوچه های شهر پر از فریاد من است که می گویم:

من تنها نیستم,

تنها منتظرم